Rozdział trzeci

Travis

     Zajęcia zleciały mu szybko, a przerwy na podpieraniu ścian i przyglądaniu się innym, zbywaniu ciekawskich i na słuchaniu plotek o samym sobie. Wywracał oczami niemal na każde słowo o sobie. To bylo tak jakby słuchał o sobie, ale w nowej, odnowionej wersji. Wystarczy, by ktoś nowy pojawił się w mieście, a ono żyje tym przez następne kilka dni, tak jakby zdobył co najmniej Oskara.

Po zakończonych lekcjach z budynku, przez dwuskrzydłowe, obłażące z czarnej farb drzwi wylewała się fala ludzki, roztrzaskująca się z radością na parkingu, czując ulgę z nadchodzącej "wolności", która zakończy się następnego ranka. Travis prześlizgnął się niezauważenie przez tłum nastolatków, jak cień, na który nikt nie zwraca uwagi. Osobiście mu to nie przeszkadza. Pasuje mu bycie w cieniu, tak jest łatwiej przetrwać. Wrzucił plecak na siedzenie pasażera. Włożył kluczyk do stacyjki i przekręcił dwa razy, tak jak zawsze by samochód odpalił. Tym razem jednak odmówił współpracy. Powtórzył czynność jeszcze dwa razy, ale rzęch zakrztusił się i zgasł. Chłopak spoglądał z irytacją na deskę rozdzielczą. Uderzył dłonią skrzynię biegów i zaklął pod nosem. Otworzywszy maskę forda, wysiadł. Podniósł ją ze zgrzytem. Zajrzał do środka, choć mistrzem mechaniki nie jest i jakby sam jego wzrok mógłby tutaj coś zdziałać. Travis nie lubił, gdy nie miał samochodu pod ręką, w ogóle nie lubił, gdy coś w jego otoczeniu działa nie tak jak trzeba, a on w tedy musi stawać na głowie i się poświęcać, by plany zbytnio się nie zmieniały. Zaczął grzebać w obwodach, plamiąc sobie ręce czarnym smarem i zastanawiając się do czego służy poszczególny element i czy aby na pewno jest dobrze podłączony. Pod maskę rzęcha już od dłuższego czasu nikt nie zaglądał. Do dziś zresztą nie było takiej potrzeby. Po walce z milionem nie znanych mu części samochodowych i jakże irytującym czarnym smarem, który utrudniał dostrzeżenie czegokolwiek. W końcu jednak natknął się na dwa luźne elementy. Przenosił wzrok z jednego na drugi. Wzruszył ramionami i widząc,że do siebie pasują skręcił je, choć nie wierzył by takie małe coś mogło uziemić forda. Wrócił za kierownicę i za trzecim razem rzęch wydał z siebie głośny pomruk.Odetchnął z ulgą i odjechał.

*** 

      Wilk o szarym, gładkim futrze stał na skraju lasu. Drzewa tutaj się przerzedzały i stawały dużo mniejsze oraz mniej okazałe, aż w końcu ustępowały miękkiemu, beżowemu piaskowi. Szum fal obmywających brzeg roznosił się po najbliższej okolicy. Czuły nos zwierzęcia wyczuwał zapach wody oceanu wpływającej do zatoki. Stąd jego złote ślepia spoglądał na drewniany domek, zbudowany na plaży. Trzymając się drzew podszedł bliżej. Strzygł uszami, które wyłapywały najdrobniejsze szmery. Dopiero, gdy pies zaczął nerwowo szczekać w jego kierunku ten warknął i pobiegł w las. Nie zależało mu by zwracać na siebie uwagę.

Corall

      Na lunchu wszyscy mówili o tym nowym. Jakby był jakimś sławnym gościem skądś tam, jakby zasłynął na przykład tym, że był na Marsie albo gdzieś jeszcze indziej. Głupie, irytujące i bezsensowne. Do tego wszystko plotki. Dosłownie wszyscy o nim mówili. Nauczyciele, jaki to spokojny na lekcjach. Uczniowie, że to cichy buntownik z burzliwą przeszłością. (Co oni wiedzą o życiu?!). Z jakiegoś powodu uważnie słuchała każdej plotki z “nadzieją”, że wyłapie coś nowego. Może to było po prostu zwyczajne znudzenie, które jakoś tak przypałętało się po drodze i zderzyło z tematem nowego?
Cóż, Heaven też się zaliczała pod listę, która na ustach stale miała wymalowane “nowe ciacho w szkole”. Nie, Corall tak nie sądziła. Ba, nikt nie wiedział, jak okropnie na niego wpadła i narobiła sobie wstydu. Dziękuje losowi, że nikt tego wtedy nie widział. To by było okropne.
Ale mniejsza z tym.
- Widziałaś go?! - Nie da się go nie zauważyć… - Podobno jest z Meksyku… - Nie, z Francji! - Mniejsza z tym, muszę zaprosić go na bal karnawałowy. - Nawet go nie znasz. - Nie martw się, poznam. Przysłuchiwała się energicznej rozmowie dwóch dziewczyn z tego samego roku co ja. Paranoja. Nie widziała sensu w “zaklepywaniu” sobie chłopaków czy coś. Wywróciła oczami i postanowiła, że zwolni się wcześniej z zajęć. Przynajmniej nie będzie wracać busem, gdzie jeździ połowa szkoły i pewnie znowu nie raz usłyszałaby “nowy”. Właściwie to też chciała wykorzystać skrót, który niedawno znalazła. Jako, że zbliżał się weekend, mogła się zgubić i nie dać znaleźć.

***

      Zwolniła się wcześniej, ale tylko o dwie lekcje. Tylko dlatego, że te dwie ostatnie miała z nim. Z chłopakiem, którego imienia nikt nie znał. Do którego nikt się nie odzywał, ale każdy o nim mówił.
Ze słuchawkami na uszach szła kawałek lasem. Później szło się trochę przez jakieś osiedle i wychodziło prosto na plażę, która była jej celem. Tak mogła uciec od wszystkiego. Skupić się na jednym, obserwować naturalny przebieg fal i nie myśleć o niczym. Jednym słowem: mieć wszystko gdzieś. Dodatkowo na noc też będzie pewnie sama, czego szczerze nienawidzi. Stephanie znowu wybrała się na jakiejś spotkanie w swojej galerii. Każda inna dziewczyna w jej wieku szalałaby z radości, bo miałaby wolny dom na nieogranioczoną ilość czasu, znając Stephanie - czasami na całe tygodnie. Wiecie, te wszystkie konferencje prasowe, wywiady do miejscowego miesięcznika dla artystów, kilka sesji zdjęciowych na okładki i tak dalej... A cała zarobiona z tego kasa idzie nie na zakup lepszego (cieplejszego!) domu, tylko na farby, płótna i pędzle dla ciotki. Przywykła, że jeśli jej nie ma w domu, jej bratanica pewnie też w nim nie będzie siedzieć.
Przez głośne dźwięki wydobywające się ze słuchawek przebił się jeden. Silny, dumny i pełny zwierzęcej dzikości, ale mający w sobie także coś ludzkiego. Troskę, może nadzieję... Zatrzymała się i zdjąwszy słuchawki z uszu, rozejrzała się wokoło. Pusto. Stała na skraju lasu, dobiegał do niej już szum fal, zlewający się z ćwierkaniem ptaków pochowanych w gałęziach wysokich drzew. Słonawy zapach morza i wilgotnego, przesiąkniętego wodą piasku mieszał się ze świeżością lasu.
Przypomniawszy sobie kilka ostatnich lekcji biologii wstecz, udało jej się rozpoznać jakie zwierzę wydało ten krótki, aczkolwiek bardzo charakterystyczny dźwięk. Wilk, albo może kojot. Jednak jednego była pewna - to było wycie, ale bardziej wilcze niż te skowyty kojotów.
Pokręciła głową z niedowierzaniem i założyła z powrotem słuchawki.
- Przecież tutaj nie ma wilków. - mruknęła do siebie i wcisnąwszy dłonie w kieszenie, ruszyła dalej.