Rozdział ósmy

Travis

Dwa wilki przemierzały las. Głuche wycia przeszywały ciemność, docierając do każdego kąta boru. Polowały, a wszystko co żywe może stać się ich celem. Ich drogi nie skrzyżowały się na razie z ludzkimi, ale ludzie byli nie daleko. Hałas który tworzyli niósł się echem po okolicy. Głośna muzyka, śmiechy – wszystko wybijało z rytmu nie tylko wilkołaki, ale je to przyciąga, coś związanego z ludzką naturą, która w chwili obecnej gnije w środku nich. Wilki, będące teraz tylko i wyłącznie zwierzętami w końcu poddały się pokusie bogatych zapachów i dźwięków dobiegających ze strony imprezy jaką urządzili sobie nastolatkowie. Normalnie Travis pewnie nie postawiłby tam stopy, mimo zaproszenia, które otrzymał. Chyba, że po długich błaganiach i próbach wytrzymania ‘’słodkiego” wzroku Russella, zgodziłby się i poszliby tam. Za pewne podpierałby najdalsze drzewo i stojąc w cieniu obserwowałby wyczyny swojego przyjaciela wraz z jego nieudolnymi podrywami damskiej części szkoły. Ale bynajmniej trzyma za niego kciuki, a to zawsze coś. W końcu lepsze to niż nic.

Wilki krążyły wokół trwającej w najlepsze zabawy. Gdyby nie hałas i pewnie dobra zabawa, dosłyszeli by pomruki, powarkiwania. Jedyne co mogło się przebić to krótkie wycia. W końcu Travis wyłonił się zza zarośli, a obok niego stanął Russell. Szary wilk z głośnym warkotem skoczył do przodu. Wytrącił bokiem drzewo z ogniska, nie zważał jednak na nic. Przed nim z dość solidną gałęzią stanął jakiś chłopak. Zwierze tylko prychnęło i skoczyło do przodu zatapiając zębiska w ramieniu nastolatka. Szarpał nim na boki rozrywając mięśnie i smakując krwi. Chłopak w panice i bezradnie uderzał kawałkiem drewna w bestię, ale to nic nie dawało. Nie minęło więcej niż pięć minut, a w paszczy wilk miał już tylko bezwładne ciało. Odrzucił je na bok, a z psyka skapywała krew. Jej metaliczny smak nakręcał wilkołaka do dalszego mordu. To samo czynił jego przyjaciel. Szary wilk w pogoni za kimś innym wpadał na rozstawione stoły, śmieci walały się wokół, a las przeszywały krzyki… Kły wilka zatopiły się w kolejnym ciele. Drobniejszym, słabszym, które broniło się jeszcze krócej… Nagle w Travisa uderzył przeraźliwy krzyk, który dosłownie na chwilę przywrócił jego ludzką cząstkę. Rozejrzał się, jego żółte ślepia lustrowały każdą twarz, aż w końcu zobaczył ją. Stała pod drzewem, a brązowy wilk podchodził do niej… Nie czekał ani sekundy. Skoczył do przodu i z impetem buchnął w Russella. Odepchnął go od dziewczyny na którą spojrzał. Pchnął go w głąb zarośli. Musieli stąd iść póki nad sobą panował. Kłapnął zębiskami na niego poganiając.  Oboje odzyskali panowanie nad sobą. Może nie do końca nocy, ale na tyle długo by uciec z tego miejsca co właśnie czynili.

Corall

Leśna polana w samym środku Monterey's Woods była ładnie oświetlona i równie ładnie przyozdobiona. Muzyka grała niezbyt głośno z głośników ustawionych po obu stronach dużego stołu ze smakołykami. Wilczur przysiadł na tylnych łapach tuż nóg swojej właścicielki. Węszył w powietrzu, merdając ogonem.

Heaven od razu złapała rytm granej melodii, co potwierdzał uśmiech na jej twarzy. Jak się spodziewała, po krótkiej chwili ruszyła na wyłożony panelami parkiet po środku polany. Blondynka mimo wszystko nadal stała z boku towarzystwa, przyglądając się wszystkiemu. Na niższych gałęziach służących za "sufit" przywieszone były papierowe lapmiony z namalowanymi różnymi wzorami. Z dwóch stron, czyli na przeciwko i po prawej stronie od dziewczyny stały nakryte stoły z talerzykami, przekąskami - tymi zdrowymi i tymi mniej - oraz standardowo, jak na każdej porządnej imprezie, poncz w wielkiej, szklanej misce. Dałaby sobie rękę uciąć, że cwani seniorzy szkolni dodali do słodkiego napoju alkohol. Bo przecież tylko z nim przyjęcie może być udane. Po lewej zaś było ognisko. Prezentujące się dużymi płomieniami, do którego podchodzili ci, którzy mieli dość tańców i woleli ogrzać się przy cieple ognia.

Po kilkunastu minutach, Spark podniósł się i zaczął strzyc uszami w kierunku lasu, skąd przyszli. Nasłuchiwał uważnie, aż w końcu dość nagle położył uszy przylegle do czaszki i zaczął warczeć. Nie umknęło to uwadze Corall. Niemal od razu kucnęła przy nim, próbując uspokoić psa. Nerwowo też szukała obiektu jego zdenerwowania. Wiedziała doskonale, że był wychowany nienagannie, nie warczałby na byle co.

Wtedy to dostrzegła. Dwie pary połyskujących w ciemnościach oczu. Mogła przysiąc, że jej serce na sekundę zamarło, po czym zaczęło bić nowym, szybszym rytmem. Później wszystko działo się błyskawicznie. Dwa ogromne wilki wskoczyły na polanę i zaczęły atakować każdego kto stanął im na drodze. To na nich warczał czarny wilczur, szczekający teraz głośno w obronie właścicielki. Dziewczyna podniosła się szybko na nogi i drżącymi dłońmi odpięła jego smycz, pozwalając mu uciekać. Zrobił to, kiedy w jej stronę podchodził brązowy wilk. Skuliła się, przylegając mocniej do drzewa i modląc się, żeby to był tylko głupi sen. To nie był głupi sen. To była rzeczywistość, więc kiedy już niemal czuła jego oddech na skórze, zaczęła krzyczeć. No co? W końcu jest dziewczyną, czyż nie?

Kiedy jednak drugi wilk odepchnął od niej brązowego, tylko przez ułamek sekundy w jej głowie zrodziło się pytanie "O co im chodzi?" To było bez sensu. Zabijali każdego innego, a ją ratował przed swoim? Później obudził się w niej instynkt i zaczęła uciekać. Jak najdalej, zostawiając za sobą bałagan, krzyki i wołania o pomoc. Nie chciała być w to zamieszana, chciała zapomnieć. Zniknąć. Wmówić sobie, że tego nie widziała.

W którymś momencie biegu jej serce biło tak mocno, że miała wrażenie, iż jego dźwięk niesie się echem jak wcześniej wycie wilków. Usiadła na ściółce, próbując opanować drżenie dłoni. Co to właściwie było? Jakim cudem one zaatakowały? Zaczęła drżeć mocniej, kiedy owiał ją zimny wiatr. A chwilę później tuż obok ucha przemknął świst i kiedy zerknęła lekko w bok dostrzegła utkwioną w korze strzałę.

- Nic ci nie jest? - usłyszała nad sobą, a kiedy podniosła niepewnie głowę, dosłownie zamarła. Stał nad nią chłopak, mniej więcej w jej wieku, może rok czy dwa starszy. Miał porzucone w artystycznym nieładzie brąz włosy i cudne, zielone oczy idealnie współgrające z jego śniadą karnacją. Niezdolna wykrztusić z siebie chociaż słowo, pokręciła głową i skorzystała z jego pomocy, kiedy wyciągnął do niej rękę. - Przepraszam za strzałę. - dodał szybko, wyciągając grot z drzewa.

- To nic takiego. - rzuciła, przyłapując się na tym, że zadrżał jej głos. - Jestem Corall. - przedstawiła się, a jej wargi posłusznie wygięły się w delikatnym uśmiechu.

- Daniel. - powiedział, również się uśmiechając.

Nie wiedziała o nim nic, a mimo to czuła się, jakby już wcześniej gdzieś go spotkała.